Durian to owoc, który pochodzi z rejonów Indonezji, ale spotkać go można praktycznie w całej Południowo-Wschodniej Azji. Ma kształt owalny, do 40 cm długości i wadze do 4 kg, pokryty zieloną grubą skórką z kolcami. Charakterystyczny jest niezwykle intensywny (nieprzyjemny) zapach i wykwintny smak. Nazwa owocu pochodzi od malajskiego słowa duri oznaczającego kolec. Wewnątrz zielonego owocu, czasem przechodzącego w czerwień, znajduje się kremowy jasny miąższ. Owoc rośnie na wysokich drzewach osiągających nawet do 40 m. Spadający kolczasty owoc może zranić lub nawet zabić, dlatego uważany jest za najniebezpieczniejszy owoc świata.

Pomimo pewnych zniechęcających cech, posiada wiele wartości odżywczych, które mogą przesądzić o jego zastosowaniu. W owocu tym znajdziemy witaminy A i C oraz mnóstwo witamin z grupy B: B1, B2, B3, B5, B6, a także B9. Obok bardzo ważnych dla prawidłowej pracy organizmu witamin, durian zawiera liczne składniki mineralne, w tym: wapń, magnez, żelazo, fosfor, mangan, potas, sód oraz cynk. Smak duriana jest bardzo ceniony przez Azjatów i mimo nieprzyjemnego zapachu, jest owocem pełnym wartości odżywczych.

Duriana można jeść w różnej postaci. Azjaci najchętniej jedzą go na surowo, wydrążając słodki miąższ łyżeczką, ale również gotują, smażą, suszą czy mrożą. Durian nie tylko służy jako dodatek czy przekąska, ale również produkuje się z niego różnorodne cukierki, przetwory, kisiele, budynie, chrupki, a nawet lody. Zajadać można się także jego pestkami, które w smaku przypominają orzechy.

Fresh Plaza podaje, że naukowcy z Technologicznego Uniwersytetu w Singapurze (NTU) znaleźli sposób na przekształcenie łupin duriana w biodegradowalne materiały opakowaniowe. Większość owoców zawiera duże ilości pektyny. Pektyna jest naturalną częścią ludzkiej diety.  Pektynę można stosować do produkcji dżemów czy klejów medycznych, a naukowcy  z  NTU znaleźli sposób na wydobycie pektyny z łupin duriana i przekształcenie jej w biodegradowalne materiały opakowaniowe. W tym celu łupiny są  rozdrabniane i po uzyskaniu proszku celulozowego wytwarzane są arkusze materiału biodegradowalnego.  Materiał ten  jest lśniący na powierzchni i nie przezroczysty. W razie potrzeby kolorystka materiału może zostać zmieniona poprzez dodanie odpowiedniego koloru do proszku celulozowego.  Materiał ten może ulec biodegradacji w ciągu miesiąca, jeśli zostanie umieszczony w glebie.

 Źródło: www.freshplaza.com